‘Je tijd is eindig, en dus kostbaar’

Je bent een creatieve duizendpoot, met misschien weinig vrije tijd. Wat leert je dat over tijd?

Annemie Struyf: ‘Tijd is een bijzonder kostbaar goed. Omdat ik al jarenlang reportages maak en daarbij een drukke agenda moest combineren met een gezin met vijf kinderen, ben ik altijd erg bewust met tijd omgegaan. Het deed me beseffen dat je uren en dagen versmossen echt heel jammer is. Tijd kan je niet kopen. Ook niet afkopen. Je weet niet hoe lang je zorgeloos zal zijn of wanneer het geluk je in de steek zal laten. Je weet niet hoe het leven loopt en je hebt daar ook geen honderd procent vat op, dus koester die momenten die mooi zijn, die je verrijken, die boeiend zijn. Ik vind het een verantwoordelijkheid om je dagen te vullen met zaken die bij je passen, waar je bewust voor kiest. In zoverre dat mogelijk is, natuurlijk. Ook in je werktijd: als je elke dag de uren op je werk aftelt, dan past dat werk niet bij je. Wij hebben vrij veel marge in onze vrije tijd, dan is het goed te kiezen voor iets wat je écht graag doet, wat je écht wil, niet die agenda volproppen met kleine en grote “moetens” uit sociale verplichtingen of omdat het bucketlist-gewijs hoort om ook nog eens dit en dat mee te maken. Je tijd is eindig, en dus kostbaar, dat is een eerste besef.’

Hoe hebben je reizen naar andere culturen je beeld over tijd gevormd?

‘In Afrika zeggen ze: “You have the watch, we have the time.” En dat is echt zo. Wij leven met de klok, het moet vooruitgaan, we zijn onrustig. Een Afrikaan is zelden of nooit op tijd op een afspraak. In onze ogen “verlummelen” ze heel wat tijd, maar ik wil daar geen oordeel over vellen. Want wanneer je durft los te laten, je planning aan kant schuiven, dan gebeuren er vaak wonderlijke dingen. Je maakt écht tijd. Je beleeft jezelf, de ander, de omgeving, veel intenser. Wanneer je met een goede vriend of vriendin afspreekt en alle “feitelijke” nieuwtjes zijn uitgewisseld en je wacht… , dan pas komen de echte gesprekken. Of dan geniet je van gewoon bij elkaar zijn, op dat moment. Of van een wandeling, zonder dat er verder iets wordt ingevuld. In Afrika kan men wachten, een dag, een maand, een jaar of zelfs over generaties heen. Ze hebben daar een ander ritme, een andere tijdsbeleving. Tijd kan je vertrouwen geven, als je goed luistert en de tijd niet volpropt met onrust. Het louter be-leven van tijd, van het leven, van elkaar, zonder afspraken, is hier bij ons een grote luxe geworden.’

Wachten is inderdaad niet de sterkste kant van de moderne Westerling.

‘Het is een huizenhoog cliché, maar daarom niet minder waar: tijd heelt. Wanneer je diep verdriet hebt of wanhopig bent, wanneer je geen uitkomst ziet. Weet dan dat tijd helpt. Dat lijkt niet zo, maar toch klopt het. De maanden, de jaren verzachten de dingen. Ze helpen je iets te verwerken, te dragen. Wij willen vaak snel een oplossing, of toch in elk geval niet te lang in discomfort blijven zitten. En toch zijn er zaken in het leven die pas in de bedding van tijd hun plaats vinden. Dat vind ik troostend en geruststellend. Soms lost tijd ook complexe dingen op, gewoon door voorbij te gaan. Wij vinden dat moeilijk, we willen ook dat het snel gaat. Hoe ouder we worden, hoe sneller de spiraal van de tijd trouwens gaat. En dan kan je die tijd maar beter als je bondgenoot beschouwen. Tijd is onze vijand niet. Het kan een vriend zijn. Dat moeten we opnieuw leren.’