Groe(n)tjes uit Staden!

Ze schittert in de najaarszon: de neogotische parochiekerk van Oostnieuwkerke. Vanuit het mooi aangelegde park met waterpartij en veel groen kijken we richting kerk en pastoriewoning. ‘Een herinrichtingsproject leidde tot een opwaardering van deze locatie. Vroeger sneed een drukke verkeersas de dorpskom doormidden en werd het dorpsplein gescheiden van het Brigidapark. Nu vormt dit één geheel van ongeveer 1,5 hectare. Het is een pareltje in het hart van de gemeente’, steekt Geert van wal. In 2009 werd het dorpsplein trouwens bekroond met de titel ‘Groene lente’, een initiatief van de Vereniging voor Openbaar Groen. Ik kan alleen maar beamen dat dit een mooi staaltje groen is van de hand van de bekende landschapsarchitect Andy Malengier. Hier overheerst stilte en rust. Toch belet de rustgevende uitwerking van het park niet dat de open ruimte dient voor allerhande dorpsevenementen. ‘Een barbecue, yoga- of zumbales, skaters, … Het natuurlijke podium leent zich ook uitstekend tot voorstellingen.’

We fietsen richting Westrozebeke, Arteveldegemeente en bedevaartsoord. Onderweg houden we even halt aan het Vijverbosje. ‘Dit oude bosrestant van zo’n 10 hectare is het walhalla van veel wandelaars en joggers’, vertelt Geert. Zelf komt hij er ook vaak wandelen. Aangekomen in het dorp stoppen we aan het voormalige gemeentehuis. Dat straalt een en al romantiek uit. ‘Hier zie ik zo een balkonscène voor me’, lacht Geert. Dan neemt hij me mee even terug in de tijd. ‘In november 1382 werden de Vlaamse strijdkrachten van Filip van Artevelde in Westrozebeke verpletterd door een leger onder bevel van Filip de Stoute. Een legende vertelt dat een rode draad rond het dorp de bewoners  heeft beschermd tegen het oorlogsgeweld. De zeven kapelletjes aan de Ommegang verwijzen naar de zeven plaatsen waar de draad was bevestigd.’

Na de dorpskern van Westrozebeke duiken we weer de natuur in. Wat een prachtige route! Tussen het Polderbos en speelbos de Keuneleute halen we onze boterhammen boven. Met mijn West-Vlaamse roots begin ik spontaan te lachen als Geert het over het Keuneleutebos heeft. Ik zie meteen een hoop konijntjes voor me, die schuddebollend van het lachen over de bosgrond rollen. Hier is een ontmoetingsplekje ingericht met barbecue, picknickplek, fietsherstelpaal en overdekt zithoekje. Geert troont me even mee naar de bijenkasten. ‘Staden werd in 2020 bijenvriendelijke gemeente’, geeft hij mee. En dat verwondert me niet: de bloemenranden onderweg zoemden van jewelste. We fietsen verder, genieten van het weidse zicht en stoppen even om uit te kijken op het gehucht Vijfwegen. Een rood-witte mast prijkt in het landschap. ‘De Toren. Een voormalige legerkazerne waar nu een opvangcentrum van Fedasil gevestigd is’, aldus Geert.

Het glooiende landschap leidt ons naar de Vrijbosfietsroute, de voormalige spoorlijn tussen Kortemark en Ieper. ‘Hier reed vroeger trein lijn 63. De fietsroute is 20 kilometer lang en door de vele bomen een welkome verfrissing op warme zomerdagen.’ Eerst vlei ik me neer op één van de prachtige ligbanken en geniet van de rust. ‘Iets verder zijn de gebouwen van de ontmijningsdienst DOVO. Vroeger ging om 11u de sirene af en kon je ontploffingen horen in de omgeving van het Vrijheidsbos. Nu gebeuren die ontploffingen vooral binnen’, vertelt de gids. De fietsroute is prachtig. Volgens Geert moet het beste nog komen. En gelijk heeft hij... De holle weg wordt overspannen door een pittoresk brugje. We verlaten de fietsroute en rijden het brugje over. Even gaan we op de rem staan om van boven de omgeving te bewonderen. We vervolgen onze weg richting Staden, maar laten de dorpskern links liggen.

Het is even puffen als we Stadenberg op rijden. Op een van de hoogste punten ligt een gloednieuwe camperplaats. Het zicht over Staden en Westrozebeke is schitterend. ‘Kijk eens in de verte: daar zie je de Kemmelberg en de Rodeberg’, wijst Geert. ‘Hier op de Stadenberg vind je elk jaar de eerste nieuwe patatjes’, vertelt hij als we verder fietsen. ‘De lichte zandgrond is makkelijk te bewerken.’ We passeren een bedrijf van Watson chips. ‘Dit familiaal aardappelbedrijf startte in 2020 met de productie van ambachtelijke chips.’ De hele fietstocht heb ik genoten van de geur van heerlijke groenten op het veld. Groentekratten als decor waren nooit ver weg. Onze laatste stop is er nog eentje met groenten in de hoofdrol. In ’t Glazen Huis worden we warm verwelkomd door Kaat en Filip. In hun serres kweken ze sinds 1993 vooral tomaten, komkommers en sla. Hier proef je letterlijk de groenten want ze delen hun passie voor het vak met scholen en groepen. Net voor we terug naar het dorpsplein van Oostnieuwkerke rijden, valt mijn oog op een bord met de slogan ‘Hier groeit lekkere soep’. Geen betere samenvatting van de rode draad doorheen ons fietstochtje.