Trektocht El Hierro

El Hierro. Ik moet toegeven dat ik er nog nooit van gehoord had. Of jawel, in een zomers interview met Marc Legendre – de tekenaar van stripfiguurtje Biebel – had ik eens gelezen hoe gelukkig hij is op dit eiland dat al tien jaar zijn thuis is. Een samenvoeging van alle mooiste plekken op aarde, zo noemde hij het eiland van de eeuwige lente.

El Hierro is het kleinste en meest westelijke eiland van de Canarische eilanden. Veel minder bekend dan grote broers Tenerife, Lanzarote of Gran Canaria, en dat is niet zo vreemd. El Hierro heeft geen witte zandstranden, hotels met blauwe zwembaden of bruisende uitgaansbuurten. Het is een verlegen eiland dat zich stilletjes verstopt voor het massatoerisme en je moeite laat doen om er voet aan wal te zetten.

We hebben er een vroege vlucht, een korte busrit en zes uur lang wachten op zitten wanneer we eindelijk op de ferry richting El Hierro stappen. We zijn blij dat we kunnen vertrekken uit Los Cristianos – een drukke badplaats op Tenerife, waar je struikelt over de toeristen, souvenirkraampjes en rollators - maar die vreugde duurt niet lang. De overtocht is wild en woelig, en we doen ons best om niet misselijk te worden. De frisse lucht doet deugd wanneer we drie uur later onze koffer van de boot rollen in de haven van Valverde. In het donker zien we schimmen van bergen en rotsen, in onze verbeelding bezaaid met vetplanten en cactussen. Of dat klopt, zal het daglicht ons morgen vertellen. 

Van regenwoud naar Schotland

Met amper 6.000 inwoners – Herreňos genaamd - is El Hierro het minst bevolkte eiland van de Canarische eilanden. Dorpen van tien inwoners zijn hier geen uitzondering. Ook Sabinosa, een plaatsje aan de westkust, loopt stilaan leeg. Steeds meer jonge mensen trekken er weg. Wat achterblijft is een kleine supermarkt, één bar en een kerkhof vol honderdplussers – inwoners van Sabinosa leven lang, zo blijkt.

Hier start de luswandeling die we vandaag maken. Een tocht van 15 kilometer die ons meteen wakker maakt met een klim van vijfhonderd meter. Het bergpad is steil en ligt vol gladde stenen. We zijn blij met de wandelstokken die we van gids Ralf mochten lenen – geen overbodige luxe hier op El Hierro. Hoe hoger we komen, hoe meer we ons in een tropisch regenwoud wanen, waar boomwortels en varens vechten voor een streepje licht.

De oude herdersroute brengt ons naar het plateau van Las Castillas, waar we een prachtig zicht hebben over de baai van El Golfo. Een halve minuut later is alles weer verdwenen achter de wolken, die hier razendsnel voorbij drijven. We lopen verder de velden van La Dehesa in die, met de vele bloemen en frisse wind, aan de Schotse Hooglanden doet denken. Voor zover we kunnen zien, is er niemand te bespeuren. Of toch: aan de Mirador, een eeuwenoud uitzichtpunt, spotten we parapenters die van de kliffen de lucht in duiken.

Door de lavavelden

Na een stevig ontbijt van toast met kaas, ham en tomaat  brengt Ralf ons met de auto naar El Pinar, het dorpje waar we zowel vandaag als morgen onze wandeldag zullen starten. De rit ernaartoe doet ons spijt krijgen dat we niet langer op El Hierro kunnen blijven. We rijden voorbij plantages waar mango, papaja, ananas en limoenen zonder moeite groeien. De velden met bananen zijn beschermd door een soort serres: op El Hierro waait de wind zo hard dat de planten het anders niet zouden overleven.

El Bezar, een prachtig dicht woud van bomen vol mos en krullerige takken, zouden we zo willen verkennen. Maar El Pinar wacht op ons, het derde grootste stadje van El Hierro. Daar vertrekken we voor een korte wandeling richting kust, naar La Restinga. In de jaren zestig ontstaan als een vissersdorpje, nu een klein toeristisch haventje vooral geliefd bij duikers. Het wandelpad loopt recht door jonge lavavelden, door de lokale inwoners ‘malpais’ genoemd. Een groengeel maanlandschap van lage struiken, vetplanten en vulkanisch gesteente.

Ver beneden, onderaan de kliffen, zien we de Parador liggen, het hotel waar we vanavond met onze vermoeide benen in bed mogen kruipen. Maar eerst zal er geklommen, gedaald en gezweet worden. Een rustige asfaltweg leidt ons naar Isora, een klein dorpje met een kapel, citrusbomen en een klein stadion waar twee meisjesvoetbalteams vol overgave achter de bal rennen. Langs een overwoekerd pad, waar hagedisjes heen en weer schieten over de stenen, gaat het omhoog naar de Mirador de Isora. Opnieuw een uitkijkpunt met een eindeloos zicht over water, lucht en kustlijn.

Hier begint de afdaling naar de baai van Las Playas, waar de Parador als een klein legohuisje ligt te wachten. De oude herdersroute is steil en loopt als een zigzag naar beneden. Bij regenweer kan het hier erg glad zijn, maar wij genieten van het gezelschap van de zon – en een verse ananas als tussendoortje. Na een paar uur dalen en klimmen over rotsblokken komen we aan bij de Parador. Het is prachtig gelegen in de baai, waar je in het buitenzwembad de golven van de oceaan hoort ruisen. Het lijkt bijna onwaarschijnlijk dat dit hotel – op een afgelegen plek op een afgelegen eiland  - ooit volgeboekt is, maar ’s avonds loopt het restaurant toch aardig vol. Slapen doen we met stijve kuiten, maar onder de indruk van dit kleine eiland dat zich vandaag weer van een andere, prachtige kant heeft laten zien.

Klein eiland, grote liefde

De volgende dag duwen we onze koffers de ferry op. Onder een stralende zon varen we de haven uit. Over enkele uren staan we terug op Tenerife, met haar drukke stranden en boulevards vol ijsjeskraampjes. We hebben nu al heimwee naar El Hierro. Wat begon met nieuwsgierigheid en vage verwachtingen, is uitgemond in grote liefde. We hebben mogen proeven van het leven dat de Herreňos hier leiden, zonder vijfsterrenhotels, paradijselijk witte stranden of fastfoodrestaurants. We zijn bevoorrechte bezoekers geweest op een eiland dat toeristen nodig heeft, maar liever niet te veel.

El Hierro is een beetje een andere planeet, zoals eilanden vaak zijn. Geen plek voor luxeresorts of verwende toeristen, wel voor einzelgängers die houden van stilte, ongerepte natuur en koffiedrinken tussen de locals. Voor ik vertrok, had ik nog nooit van El Hierro gehoord. Nu gaan mijn gedachten er continu naar terug.   

Tekst Lien Lammar – Foto’s Siska Vandecasteele

Dit artikel is verschenen in december 2017.