Roadtrip in de Deep South

‘Oh my God, it’s a weenie dog!’, roept pr-verantwoordelijke Randa met de blik op een teckel verderop gericht. Ze onderbreekt haar uitleg over de Muscle Shoals, waar muziekgeschiedenis geschreven werd, voor een liefdesverklaring: ‘I love weenie dogs!’ Ze hebben het hart op de tong, de southerners, en ze praten heel graag en veel, toch de exemplaren die wij ontmoeten. Belangrijker dan de weenie dogs zijn dus die Muscle Shoals: een verzameling van vier dorpjes met twee beroemde opnamestudio’s waar grote namen uit de muziekwereld plaatjes kwamen opnemen. We volgen een rondleiding in allebei en staan op plaatsen waar Mick Jagger, Cher, Bob Dylan en Paul Simon ook hebben gestaan.

De jonge mensen die ons rondleiden zijn doordrongen van de liefde voor muziek en lijken zelf nog het meest onder de indruk van de gitaren, piano’s, asbakken en authentieke sofa’s die er sinds de seventies staan. In de Florence Alabama Music Enterprise (ofte FAME) worden ook vandaag nog plaatjes opgenomen en dus vinden per dag maar twee rondleidingen plaats. Je hoeft niet te reserveren, gewoon op tijd komen is de boodschap.

Nog een muzikale rondleiding die het vermelden waard is, is die in de Sun Studio in Memphis. Hier nam Elvis zijn eerste plaatje op, en gids Lahna maakt van haar informatieve rondleiding in de niet zo heel grote studio een heus stand-upcomedy-optreden. Bovendien raak je hier écht onder de indruk van de muziekgeschiedenis én je mag de microfoon vasthouden waarin Elvis gezongen heeft. ‘But please, ladies and gentlemen, do not lick it or kiss it. Thank you!’, voegt onze gids nog toe.

Elvis Presley Boulevard. Dolly Parton Parkway. Johnny Cash Parkway. In het zuiden van de VS zijn de Amerikanen trots op hun muzikale helden. Een sleutelbos van Elvis, een ring van Cash en de op maat gemaakte jurken van Dolly Parton liggen er als heilige relikwieën in glazen museumkastjes. Er zijn heel veel muziekmusea in het zuiden. Het Elvis Birthplace Museum, het Delta Blues Museum, het Rock ‘n’ Roll Museum, het Smithsonian’s Rock ‘n’ Soul Museum, het Johnny Cash Museum… Het mag duidelijk zijn: als je een fan bent van de blues, rock-‘n-roll, country of soul, dan is het antwoord ja: de musea maken van de Deep South een must.

Bijzondere aanrader is het STAX Museum of American Soul Music in Memphis: je mag er zelf de dansvloer op en er is ook aandacht voor de Civil Rights-beweging. Als je meer wil weten over die beweging, over de segregatie en over het leven en de dood van Martin Luther King, dan is er toch een museum dat niets met muziek te maken heeft: het National Civil Rights Museum in Memphis. Dat museum zit in het Lorraine Motel, waar King werd vermoord. Op de precieze plek waar het gebeurde, hangt nog steeds een rouwkrans, en het motel zelf ziet er aan de buitenkant onveranderd uit.

Als je het mij vraagt niet, want werkelijk alles draait hier rond ‘smoked’ en barbecuesaus. Er valt niet aan te ontsnappen. In elk restaurant waait de geur van barbecuesaus je tegemoet, in Graceland ontdek je dat ook Elvis’ moeder er gretig gebruik van maakte – toch als je mag voortgaan op wat er in het restaurant dat haar naam draagt wordt geserveerd: zelfs spaghetti bolognese smaakt er naar barbecuesaus. In Memphis alleen al zijn er 116 pork bbq restaurants, vertelt persverantwoordelijke Milton Howery trots. Bovendien houden ze in het zuiden ook van veel en zwaar. Een typisch aperitiefhapje is fried green tomatoes, onrijpe tomaten in deeg gefrituurd. Lekker, maar of het in de categorie ‘groenten’ mag vallen? En als dessert krijg je geen gewone brownie, maar een fried brownie, nog eens in het frituurvet gedoopt dus.

Een echte specialiteit hier is chicken on waffle, wat inderdaad is wat het zegt: gefrituurde kipfilet boven op een uit de kluiten gewassen zoete wafel. Ik kan mijn ogen niet geloven wanneer het bord voor mijn neus staat in Nashville, en moet na een vierde van de kip en een vierde van de wafel helaas een doggybag vragen. Gelukkig is er op heel veel plaatsen live muziek, waardoor een restaurantbezoek wel altijd de moeite waard is. Van jammende countryzangers tot een gereserveerde muzikant achter een vleugelpiano: eten doe je hier zelden in stilte.

In Memphis ligt het wereldberoemde Graceland: het domein waar Elvis woonde met zijn familie. Of je nu een fan bent van de King of niet: dat domein is de moeite waard. Je krijgt er een rondleiding door de benedenverdieping van het huis van Elvis. Op de bovenverdieping zijn bezoekers niet toegelaten, dat was ook al zo toen hij nog leefde. Elvis maakte zich graag in alle rust klaar in zijn vertrekken en kwam naar beneden als hij er klaar voor was. Naar verluidt droeg hij zoveel juwelen dat bezoekers hem al hoorden rinkelen op de overloop en de trap. In zijn huis zijn de jaren zeventig nog volop bezig: dat vertaalt zich in druk behang en kitscherige decoratie.

Buiten staan er nog steeds paarden – paardrijden was de hobby van de King – en hij had natuurlijk een zwembad én een privésquashgebouw. Je mag ook een kijkje nemen in de privévliegtuigen van Elvis en kan een hapje eten in Gladys’ diner – Gladys was Elvis’ moeder. Er is een filmzaal waar films met Elvis worden vertoond en in de musea kan je honderden kostuums zien – wat was hij verrassend smal. In nog een andere zaal getuigen moderne artiesten hoe belangrijk de King voor hen is geweest en hoe hij iedereen beïnvloedde, van Kiss tot Justin Timberlake. Kan je Graceland een pretpark noemen? Eigenlijk niet, maar ‘museum’ dekt toch ook niet helemaal de lading.

Wat je absoluut wel een pretpark kan noemen, is Dollywood: het amusementspark van Dolly Parton, knap genesteld in de uitlopers van de Great Smoky Mountains. Dollywood bestaat al sinds 1986 maar ziet er erg modern uit, met rollercoasters die duidelijk niet alleen Dolly-fans lokken. Naast de attracties is ook hier een museum, helemaal gewijd aan Dolly. Een geprojecteerde 3D-Dolly heet je er welkom, en je ziet – alweer – een pak kostuums waar de ster in optrad, objecten uit haar kindertijd, awards en handgeschreven songteksten.
 

De Deep South is groen en onze camper slingert voor een groot deel door een vlak landschap dat Europees aandoet. De katoenvelden, met grote balen geplukt katoen erop, vormen af en toe een blikvanger, maar landschappen die even spectaculair zijn als aan de Westkust zien we hier niet. Tot we de Smoky Mountains naderen. Voor we het nationale park intrekken, rijden we voor een flink ontbijt naar Gatlinburg. Mijn pancakes zijn huge, wel vijf centimeter dik, en ik krijg er twee van dat kaliber. Houthakkersporties, noemen ze dat hier. In het bergstadje vragen we ons in alle ernst af of we misschien op de een of andere manier een kortere weg naar Zwitserland hebben genomen.

Gatlinburg lokt met zijn chalets en stoeltjesliften heel wat toeristen die willen hiken in het nationale park van de Smoky Mountains. Het is het drukstbezochte park van de VS, met jaarlijks twee keer zoveel bezoekers als de Grand Canyon. We zijn hier in de herfst, het topseizoen om van de natuur te komen genieten: de vele bossen krijgen dan vlammende herfstkleuren, en dat is in combinatie met de ‘smoke’, de mist in de Smoky Mountains, mooi om te zien. Het park strekt zich uit over bijna 211.000 hectare, en je kan in de wouden gaan wandelen langs de Appalachian Trail, een van de langste wandelpaden ter wereld. De toegang tot het nationale park is gratis, er is dus geen enkele reden om de Smokies niet toe te voegen aan je roadtrip door het zuiden. Misschien worden ze zelfs het hoogtepunt van je roadtrip. Er is in elk geval geen betere plaats om je batterijen weer op te laden voor de lange rit terug naar Atlanta.