London met kinderen

Londen met kinderen, dat begint al in Brussel-Zuid. Niks zo leuk als tegen driehonderd kilometer per uur door het platte België en Frankrijk te razen om dan tegen diezelfde duizelingwekkende snelheid onder de zee te duiken.

‘Rijden we nu onder de zee?’ vraagt Jules ongeduldig. ‘Ik merk er niets van.’

In Saint-Pancras, hartje Londen en amper twee uur van Brussel verwijderd, wanen Jules en Alix zich meteen in een totaal andere wereld.

Voor we de stad inlopen, gaat het richting ‘Platform 9¾’. Pardon? Dat is het perron waar Harry Potter en zijn vrienden de Zweinstein Express naar Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus namen.

Eerst moesten ze er wel voor door een stenen muur lopen. Zelf schuiven we geduldig én Brits-keurig aan voor een foto aan die muur.

Voor ons dreuzels (niet-tovenaars) een unieke kennismaking met de magische realiteit van Harry, Hermelien en Ron.

Vlak naast het Potterperron ligt een Harry Potterwinkel. De kinderen vergapen zich aan de uniformen, brillen, toverstokjes en andere curiositeiten. De kassa rinkelt onophoudelijk.

Terwijl we Saint-Pancras uit lopen en de kinderen duidelijk maken dat ze éérst naar rechts en pas daarna naar links moeten kijken bij het oversteken van de drukke centrumstraten, willen we het toch even over centen hebben. Londen is peperduur. Het eiland lijkt nauwelijks last te hebben van de crisis. Alles kost enorm veel geld, en wie met zijn kinderen het Kanaal oversteekt en Londen wil bezoeken, houdt dus maar
beter meteen een stevige stapel ponden in de buurt.

Terug naar de les van de dag. We kopen een Oyster Card (een pas voor de Underground) en trekken de City in, het zakelijke hart van de grootstad. Wat we daar met kinderen te zoeken hebben? Leadenhall Market, of course!

We haasten ons terug naar buiten, zonder hijgende Hagrid in onze buurt. Méér Harry Potter zullen we dit weekend niet beleven. Jammer, moeten we toegeven. Maar de Warner Bros Harry Potter Studio hanteert toegangsprijzen die niet van deze planeet zijn. Kinderen betalen vierenvijftig pond. We maken het op andere manieren goed, beloven we, en nemen de kinderen mee richting Saint Paul’s Cathedral.

Net als aan alle andere topattracties in Londen is het ook bij Saint Paul’s rijtje schuiven. Wie Londen met kinderen bezoekt, moet hen op voorhand duidelijk maken dat er veel zal worden aangeschoven. Kinderen betalen in de kathedraal ‘maar’ 7,50 pond. Een koopje voorwaar, én bovendien met de kredietkaart te betalen. We morren binnensmonds iets over Jezus die de kooplui uit de tempel joeg…

Jules en Alix drinken fruitthee en happen een homp brownie naar binnen in Saint Mary, het kleine kerkje dat aan Saint Paul’s schurkt: een kerk annex koffiehuis, briljant ingericht en bijzonder stemmig. Alix is er helemaal weg van. Vooral als ze ziet hoe de zakenmensen die hier een haastige hap komen eten om één uur ’s middags moeten zwijgen voor de eucharistie die vooraan in de kerk begint.

Een lunchtime eucharistieviering midden in het zakelijke gewoel van de grootstad, best uniek. De District-metrolijn – wat zijn ze toch heerlijk efficiënt en makkelijk, die Londense metro’s! – schiet ons naar de Tower of London, Her Majesty’s Palace and Fortress. Een schot in de roos voor nieuwsgierige kinderen.

Het complex was de woonplaats van Britse koningen en koninginnen, maar later ook gevangenis én folterkamer. De laatste onthoofding dateert uit 1747. ‘Wat is folteren, papa?’ wil Jules weten. ‘Dat is als je iemand zo lang met een veertje aan zijn voetzool blijft kriebelen tot wanneer die het niet meer uithoudt en zegt wat jij wil horen.’ Ah ja. We drijven mee op de stroom bezoekers en nemen een rijk stuk geschiedenis van Engeland mee. Hier liggen nog altijd de kroonjuwelen bewaard.

Fijn voor kinderen is dat ze zelf aan de slag kunnen: kruisbogen uitproberen, door een harnas kijken, soldaatje spelen. De Tower of London heeft ontegensprekelijk een bloederige aantrekkingskracht op onze kroost. We blijven twee uur ronddolen, terwijl Jules en Alix worden opgeleid tot voorbeeldige privésoldaten die de toren van de koning moeten beschermen tegen stoute Fransmannen.

Afkicken doen Jules en Alix al shoppend. Alix kijkt haar ogen uit in Oxford Street en Jules raakt in alle staten in Hamleys, de speelgoedwinkel die eindeloos lijkt.

Meer dan een uur lang dwaalt hij tussen droomspeelgoed en kijkt hij geboeid naar de vele animaties die kinderen in de zevende hemel brengen. Ontzeg je kinderen een bezoekje aan Hamleys zeker niet!

Londen is een vreemde stad. Niet te verwonderen dat ze een fascinerende aantrekkingskracht op kinderen uitoefent.

De Britten rijden aan de verkeerde kant, kleden zich als onze overgrootouders, betalen met vreemde munten, staan uiterst rechts op de roltrappen in de metro, houden van bizarre sporten.

‘Ze zijn zo anders’, horen we van Jules, als we hem naar zijn eerste indrukken vragen bij het ontbijt. ‘Waarom hebben ze geen Nutella?’ wil hij weten.

Hij heeft een English Breakfast voor zijn neus staan en begrijpt er maar weinig van. Bonen ‘s ochtends, het gaat er figuurlijk én letterlijk niet in.

Met de Underground gaat het terug naar de oevers van de Thames. Tijd voor een stevige wandeling. Langs het water stappen we richting Tower Bridge.

We houden halt bij een immens skatepark, met zicht op reuzenrad The London Eye. The Jubilee Walkway is een ideale manier om je kinderen de must-sees van Londen te tonen zonder al te veel poespas.

Terugkeren doen we aan boord van een Citycruiseschip. Een echte aanrader.

We lopen meteen naar het bovendek, en Jules en Alix staren met ontzag naar de voorbijschuivende skyline.

Van de London Ghurkin (die vreemde augurkvormige wolkenkrabber) naar de vlijmscherpe Shard (de 310 meter hoge wolkenkrabber van de architect Renzo Piano, die bekendheid verwierf met het Centre Pompidou in Parijs).

En de boot zorgt voor een aangename rustpauze na al het gewandel.

Er zijn erg veel uitgestippelde wandelroutes door het centrum van de stad, maar toch merken we dat we met de kinderen beter niet te veel hooi op onze vork nemen.

Londen pleegt continu een aanslag op de zintuigen. Bij een kind is dat nog heviger het geval dan bij door de wol geverfde volwassenen.

Even zitten op het bovendek van een schip op de Thames is een perfecte tussenstop in de voor de rest behoorlijk gevulde Londense dagen.