Natuurpark Lake District

Je moet er natuurlijk wel eerst naartoe. Je reistijd is even lang als naar de Alpen of de Pyreneeën, maar de weg naar je bestemming is misschien iets, euh, exotischer. Je gaat namelijk met de boot. Na een nachtje varen uit Zeebrugge is het van de P&O Ferriesterminal in Hull nog amper een uur of drie tot je je bergschoenen kan aantrekken. Onderweg moet je wel proberen de verleiding te weerstaan om de uitritten York, Leeds, Manchester en Liverpool te nemen – da’s voor een andere keer.

In het Lake District bevinden zich de hoogste bergen van Engeland. De hoogste piek is Scafell Pike: 977 meter en in putje zomer enkel iets voor een geoefend bergmens. Tijdens de winter is hij alleen maar om naar te kijken. Winters in het Lake District kunnen heel onvoorspelbaar zijn. Vandaag een zonnige dag met positieve temperaturen, morgen ingesneeuwd. Of de ene vallei zo groen als wat, het volgende dal klaar voor langlaufers.

Tijdens de winter kan je in het Lake District prima autotochtjes maken. Erg lang duren die nooit, want het wordt daar in Noord-Engeland pas licht tegen een uur of halftien en tegen vier uur in de namiddag heb je alweer een zaklamp nodig om je kaart te kunnen lezen. Ook hier: wees voorbereid en neem geen onnodige risico’s.

Je kan heerlijk cruisen langs de lakes. Maar het kan ook met wat meer suspense. De Kirkstone Pass bijvoorbeeld, tussen Windermere en Ullswater, is een zwierig alternatief voor wat ze bij ons een rechte weg noemen en doorgaans ook tijdens de winter perfect berijdbaar. Voor wie boven toch vast komt te zitten: er staat een herberg.

De Wrynose & Hardknott Pass, de spektakelpas van het Lake District met hellingen tot dertig procent, wordt door de overheid afgesloten als hij niet berijdbaar is. Een winterse autotocht door het Lake District kan hemels zijn. And Winter Came van Enya in de cd-speler en, bij helder weer, voortdurend uitzicht op de sneeuwhoogtes. De ene keer rij je laag genoeg om uit de sneeuw te blijven, na de volgende bocht en soms slechts enkele tientallen meters hoger rij je in een wit decor.

De bergreddingsdiensten in het Lake District hebben het tijdens het toeristische seizoen onwijs druk. Zowat elke dag moet wel ergens een wandelaar uit een benarde situatie worden bevrijd. Tijdens de winter zijn de gevaren nog groter, maar het is in deze periode slechts een doorgewinterd bergwandelaar die ook echt de bergen intrekt. Maar ook beneden kan je volop de benen strekken.

Er zijn in de handel tientallen wandelgidsen voor het Lake District beschikbaar.  Wie daaruit een wandeling kiest met relatief weinig hoogteverschil, beperkt het risico om te worden overvallen door een sneeuwbui. En ook hier: hou het weerbericht in de gaten.

Winters in het Lake District lenen zich tot het lezen van een boek bij de haard. Moet je daarvoor helemaal naar Noord-Engeland reizen? Wel, alleen daar kan je bij je boek ook minced pies krijgen, of een complete afternoontea.

Het zijn dingen die je thuis gewoon niet doet. Overigens zijn tearooms op een koude namiddag, zo tussen licht en schemer, mijn geliefkoosde locatie. Ik heb er vorige winter een nieuwe ontdekt: Heidi’s Grasmere Lodge in… Grasmere. Proef zeker hun wortelcake!

Grasmere tijdens de winter betekent ook rondneuzen in Sam Read Bookshop, een boekenwinkel die veel groter is dan je op het eerste gezicht zou denken en waar je zowel nieuwe als tweedehandsboeken vindt.

Ik heb er laatst een meer dan honderd jaar oud exemplaar gekocht van het verzameld werk van William Wordsworth (1770-1850), dé romantische Britse dichter, schrijver van het wereldberoemde gedicht I wandered lonely as a cloud, kortweg Daffodils.

Voor de narcissen die hij hier zo treffend bezingt, zul je in de lente eens moeten terugkomen. William Wordsworth woonde een tijdlang in Grasmere. Je kan zijn huis, Dove Cottage, bezoeken en het ernaast gelegen Wordsworth Museum. Zijn graf vind je op het kerkhof van St. Oswald, in het centrum van het dorp. Nog een voordeel van tijdens de winter te komen: er zullen deze keer geen busladingen toeristen bij zijn steen staan.

Beatrix Potter, de schrijfster én illustratrice van de wereldberoemde kinderboekjes over Pieter Konijn, zette zich ook in voor het behoud van het Lake District. Zij kocht er met de opbrengst van haar boeken landerijen om te verhinderen dat daar zou worden gebouwd. Hill Top, haar boerderij in Near Sawrey, en de Beatrix Potter Gallery in Hawkshead zijn tijdens de winter helaas gesloten, maar The World of Beatrix Potter, een attractie met een hoog Disneygehalte in Bowness-on-Windermere, is wél open.

Op enkele minuten (met de auto) daarvandaan bevindt zich Blackwell, een huis ontworpen door de bekende architect Mackay Hugh Baillie en een schitterend voorbeeld van de arts-and-craftsbeweging in Engeland. De Arts & Crafts Movement was op het eind van de negentiende, begin twintigste eeuw een nieuwe stroming in kunst en design. Het hele huis is volgens die stroming ingericht: om je ogen op uit te kijken.

De witte zitkamer met uitzicht over Lake Windermere is een absolute must see! Er zijn nog veel mogelijkheden voor wie even aan de winterse kou wil ontsnappen. In het Lakeland Motor Museum in Backbarrow, ten zuiden van Lake Windermere, is een heerlijke collectie oldtimers te zien.

Nog iets zuidelijker, in Ulverston, kan je terecht in het charmante Laurel en Hardy Museum. Dat dat museum daar staat, is niet toevallig. Stan Laurel is immers in Ulverston geboren.

In Coniston aan de oever van Coniston Water verneem je in het Ruskin Museum alles over de kunstkenner, kunstenaar, schrijver, architect, universiteitsprofessor en milieuactivist John Ruskin – het is boeiender dan het klinkt.

Op het oude kerkhof van Coniston vind je Ruskins graf, op het nieuwe dat van auto- en bootcoureur Donald Campbell die in 1967 verongelukte op Coniston Water, luttele seconden nadat hij daar het snelheidsrecord in een speedboot had gebroken.

Abbot Hall in Kendal is een landhuis uit 1759 waar in de zorgvuldig gerestaureerde kamers nu onder meer een indrukwekkende collectie schilderijen te zien is van achttiende- en negentiende-eeuwse lokale kunstenaars, onder wie George Romney.

Nog één aanrader voor als het weer tegenzit: het Cumberland Pencil Museum in Keswick. Als je bij ons kwaliteitspotloden koopt, zouden het er wel eens van het merk Cumberland kunnen zijn. Hier gemaakt dus. Hoe krijgen ze zo’n staafje grafiet in een houten stokje dat we nadien potlood noemen? In het museum kom je het te weten.

Op de Honister Pass in de buurt van Keswick - nog zo’n lekker weggetje voor wie houdt van wat suspense - bevindt zich de Honister Slate Mine. Al honderden jaren wordt hier leisteen ontgonnen.

Ze maken er niet alleen tegels van, maar ook doodgewone gebruiksvoorwerpen. Peperduur, die spullen. Goedkoper is een geleid bezoek aan de leisteengrotten.

Met een terreinwagen word je, ook in de winter, tot bij de ingang van de grot gebracht. Helm en lamp op het hoofd, en met een gids ga je vervolgens ondergronds. Zéér interessant en zelfs een beetje spannend.

Vlakbij, ingesloten tussen de A66, de B5322 en de A591, staat de Castlerigg Stone Circle. Niet zo spectaculair als Stonehenge, maar wel véél mooier gelegen. En er blijken zich vaker dan in Stonehenge mysterieuze zaken voor te doen. Dat alleen al is een reden om er een kijkje te gaan nemen.

Als je het bij de steencirkel nog niet desolaat genoeg vindt, moet je even naar Wast Water, het diepste meer van Engeland bij de hoogste berg van Engeland. Het meer ligt in een erg smalle vallei waar de zon tijdens de winter haast nooit komt. Het kan er koud! koud! koud! zijn, en o zo stil.

Ook heerlijk om te doen: een boottocht op Lake Windermere. Een bootlijn verbindt de haventjes Lakeside (in het zuiden) met Bowness-on-Windermere (in het midden) en Ambleside (in het noorden).

Omdat de dienstregeling tijdens de winter beperkt is, moet je je trip goed plannen, maar ik vind het heerlijk om van zuid naar noord te varen (of omgekeerd) met een overstap in Bowness. Het kan berekoud zijn op het dek van de boot, maar het uitzicht is onbetaalbaar. En de rust! Je kan het op zo’n tocht meemaken dat het in het zuiden dooit en in het noorden vriest.

Als je oren en neus eraf beginnen te vallen, ga je in de buik van de boot om een kop thee. En ’s avonds? En ’s avonds is het goed. Dan zit je aan de bar van de Drunken Duck Inn in Ambleside of bij de haard van het Lakeside Hotel en besef je wat een bofkont je bent.

Tekst - Dirk Musschoot & Foto's - Dirk Musschoot en PixaBay

Dit artikel is verschenen in december 2015.