Winters Tsjechië: skiën en wellness

Eerst schuif ik nog wat onzeker naar beneden. Ik probeer er zo hard op te letten dat ik op niemand bots – en niemand op mij - dat ik nog niet kan genieten van de omgeving. Wat me daarentegen wel opvalt zijn de grote oranje matrassen die rond de palen van de skilift gebonden zijn. Het lijkt alsof ze er speciaal voor mij hangen. Het puntje van mijn tong steekt tussen mijn lippen uit van concentratie, maar ik trek het snel naar binnen. Stel dat ik val. Je bijt dat topje er toch zo af?

Mijn helm ratelt als ik de berg afschiet. Hij schuift voor mijn ogen en even zie ik niets meer: een duidelijker signaal om af te remmen krijg je niet. Eenmaal beneden zegt de ervaren ski-fotograaf: ‘Je hebt toch geen schrik, zo te zien.’ Ik lach een beetje groen, maar over het algemeen valt het inderdaad reuze mee. Het gaat steeds beter en beter en na een tijd merk ik zelfs dat skiën verslavend werkt: ik wil terug naar boven en nog eens en nog eens. Na twee dagen hang ik de latten met pijn in het hart aan de haak. Wat mij betreft zijn dit ideale hellingen voor beginners. Het gebied is misschien niet geweldig groot, maar dat hoeft voor mij ook niet: er is genoeg te ontdekken.

Voor gezinnen

Als beginners hier aan hun trekken komen, kunnen gezinnen met kinderen dat zeker ook. Er zijn tal van pistes waar de allerkleinsten hun hart kunnen ophalen. Al lijken die kleine pistes niet altijd nodig: ik zie kinderen hellingen af zoeven waarvan ik zelf niet goed weet hoe ze te bedwingen. Logisch ook: ik schat dat die kleuters vijf of zes jaar oud zijn waardoor ze zo’n vijf à zes jaar meer ski-ervaring hebben dan ik. Doordat er niet te veel volk op de pistes staat, kan je als ouder ook een stuk geruster zijn dat je kind niet plots in aanraking komt met een snelle skiër.

Voor mensen die niet willen skiën

Misschien ben jij die ene persoon van het gezin die skiën maar niets vindt of misschien wil je gewoon een dagje rust. Dan heb je geluk: de kracht van de regio zit hem ook in het aanbod voor mensen die niet willen skiën. Vlak bij Jáchymov ligt het charmante bergdorpje Boží Dar. Je vindt er restaurantjes en cafeetjes, maar het is ook een ideale uitvalsbasis voor wandelingen, met bijvoorbeeld een sprookjeswandeling voor kinderen. Dit is trouwens ook de plek waar Tsjechische kinderen hun brieven voor de kerstman naartoe sturen. Als je het met sneeuw bedekte landschap bekijkt, snap je wel waarom.

Met de wagen sta je ook in twintig minuten in Karlovy Vary, na Praag de meest toeristische stad van Tsjechië. Het is een peperkoeken plekje met een prachtige architectuur die alleen maar mooier wordt onder een laagje poedersneeuw. De meeste toeristen die je hier tegen het lijf loopt, komen echter niet voor de schattige architectuur maar voor de spa’s en de talrijke warmwaterbronnen die in de stad omhoog spuiten. Overal zie je mensen wandelen met een karakteristiek waterkannetje: ze vullen het aan elk bronnetje dat ze tegenkomen en drinken het dan leeg als deel van een spa-therapie. Het is echt de moeite om hier een dagje rond te wandelen en de magische sfeer op te snuiven. Heb je nog wat tijd over en ligt er niet té veel sneeuw? Ga dan op zoek naar een van de mooie wandelingetjes over de bospaadjes die een knap uitzicht geven over de stad. Maar let wel op: de kasseien kunnen glad zijn in de winter.

Met wat geluk kan je hier de Svornostmijn bezoeken, de oudste nog werkende mijn in Europa. Het is niet echt toeristisch uitgebaat en het wordt niet groot geadverteerd, dus informeer ernaar bij je hotel. Verwacht een duizelingwekkende lift die 500 meter naar beneden valt aan drie meter per seconde en sovjet-veiligheid: het ziet er allemaal wat oud en gammel uit, maar op de een of andere manier werkt het nog wel. Zo wordt de lift bediend vanuit een klein hokje waarin twee vrouwen zitten die twee uit de kluiten gewassen versnellingspoken bedienen. Het lijkt alsof iemand een steampunk mijnliftsimulator probeerde te bouwen en toevallig eindigde met iets dat werkte. Eenmaal beneden trek je door smalle gangetjes en donkere ruimtes waarbij je bidt dat je koplampje het niet begeeft. Zo’n oude uraniummijn is toch eens wat anders dan de mijn van Beringen. Zeker niet voor mensen met claustrofobie! Gelukkig wandel ik mee met Jiři Pihera. Hij is 66 jaar en werkt al 51 jaar in de mijnbouw: 9 jaar in steenkool, 23 jaar in uranium en 19 jaar in het pompen van radonwater. Hij zal de weg wel kennen in dit duister gangenstelsel van maar liefst 100 kilometer lang.

Op het verste punt van onze ondergrondse wandeling komen we bij het houten bad waar mijnwerkers zich vroeger na hun lange dagtaak in radonwater wasten (zie kader: voor spa-liefhebbers). Mijn gidsen Josef en Jiři worden bijna religieus-enthousiast als ze de badkraan opendraaien. Ze steken hun hoofd lachend onder het water, beginnen er van te drinken en wrijven er hun gezicht, handen en armen in. Als twee mannen die door de woestijn trokken en onverwacht water vonden. Het is leuk om te zien en nadat ze zijn uitgespeeld, trekken we terug naar boven. Een aanrader als je geen probleem hebt met kleine, donkere ruimtes, 500 meter onder de grond.